Raften op de Merced River

Vanmorgen wederom vroeg opgestaan omdat we wilden gaan raften op de Merced River. We moesten ongeveer 50 mijl rijden en ons daar voor 08:30 uur melden. Gisteren wat brood gekocht zodat we nog enigszins normaal konden ontbijten.

Aldaar deelden wij de raft met een brandweerman uit Las Vegas met zijn 6-jarige zoontje. Op elke raft zat ook een guide en we kregen uitgebreide instructie hoe zo goed mogelijk samen te werken in een raft en veiligheidsmaatregelen mocht er iets met 1 van de deelnemers gebeuren. Dat was allemaal zeer nuttig, ondanks dat wij jaarlijks raften of kanoën in Tsjechië en in het verleden ook de Ardeche en Tarn in Frankrijk wel eens bevaren hadden.




Het vaarseizoen op dit soort rivieren eindigt doorgaans begin augustus. Dan vallen ook de meeste watervallen in Yosemite National Park droog. We moesten eerst ongeveer 11 mijl verplaatst worden met twee Amerikaanse schoolbussen die wit waren geschilderd. De tocht was niet al te lang, maar was erg leuk, mede dankzij de gezellige guide die moppen vertelde alsof het een lieve lust was. Tussendoor kon er nog worden gezwommen en kon je van een redelijk hoge rots het water in springen. Amke bleek daarin haantje de voorste te zijn en ging als eerste met een luide gil de Merced River in.



Een stukje verderop kreeg iedereen nog wat zoete en zoute versnaperingen te eten.




Ondanks de redelijk korte tocht waren er nog enkele stroomversnellingen klasse 4, dus dat was een redelijke lading water die we nog over ons heen kregen. Al met al een zeer leuke bezigheid in de morgen.




Van daaruit zijn we wat noordelijker weer het park ingereden en hebben nog 1 van de watervallen, de Bridalvail, bewonderd. Wederom zeer veel mensen die allemaal samen met de waterval op de foto willen. Dan lijkt het wel of iedereen ineens Japanner is geworden.




Op de terugweg kwamen we net buiten het park nog een mule deer tegen met 2 jongen. Ze renden net voor onze auto de weg over. Ik kon nog net mooi stoppen en wachtte nog even of wellicht meer bambi's zouden oversteken, tot een opgefokte Amerikaanse del achter mij aan het claxonneren was en heftig gebaarde met haar armen. Die had het hele tafereel waarschijnlijk gemist en toen zij mij even later passeerde, was ik blij dat zij daarvoor nog achter mij had gereden omdat ze de dieren anders wellicht had aangereden, zo hard was zij voor mij verdwenen.




Morgen staat weer een andere activiteit op het programma, maar daarover uiteraard morgen meer.