...en weer terug van weggeweest

Vanmorgen om 09:15 kwamen met de Boeing 747 aan bij de terminal op Schiphol na een vlucht van een kleine 10 uur. Het zit er weer op!!!

Ik kan zeggen dat het een onvergetelijke belevenis is geweest. We hebben een kleine 7300 km gereden en hebben 125 uur en 25 minuten in de auto gezeten. We hebben zo'n 9 Nationale Parken gezien en vele, vele dieren die je in Europa niet zomaar tegen het lijf loopt.

Nu ik weer enkele kilometers in de toch niet al te kleine Opel Zafira heb gereden, mis ik de Dodge Durango alweer. De Durango was een kleine upgrade van de vooraf bepaalde auto omdat wel alle bagage mee moest kunnen en zoveel kilometers in zo'n korte tijd moet je wel wat ruimte hebben.

De route en hotels waren uitstekend geregeld door de reisorganisatie GreatLakes-Travel. Het ene hotel is natuurlijk wat beter dan de ander, maar over het algemeen hebben we weinig te klagen gehad. Voor degenen die overwegen naar de VS te gaan voor een rondreis, is GreatLakes-Travel een aanrader.

Ik zag dat de blog dagelijks regelmatig werd bezocht. Bedankt dat jullie deelgenoot wilden worden van onze reis en dank ook voor de reacties.

Hollywood en Universal Studios

Vanmorgen besloten we om toch maar niet met een tourbus LA en Hollywood te gaan bekijken. Afgezien van de enorme prijs bestond het vooral ook uit het bekijken van de optrekjes van de celebrities, en dat kunnen we in Volendam ook nog een keertje doen. We besloten dus zelf met de auto wat te bekijken in de omgeving.

We startten met het benaderen van de alom bekende Hollywood Sign. De enorme HOLLYWOOD-letters kennen we natuurlijk van de films, maar in het echt mag je daar niet in de buurt komen. We zijn een heuvel achter het hotel opgereden, waar je tussen aardige optrekjes naar boven rijdt. Op een doodlopend stuk hebben we de auto geparkeerd en enkele leuke foto's gemaakt. Een passerende lokale hondenuitlater vertelde ons dat we op het doodlopende deel een poortje door moesten lopen waar een bordje staat dat het niet mag, en daar een pad op moesten lopen en van daaruit had je een veel beter zicht. Op dat bord stond ook nog dat we moesten oppassen voor bergleeuwen en ratelslangen. Maar inderdaad, van daaraf konden we nog mooiere foto's maken. Sympathieke man.
Na het scoren van een cache van waaruit je ook mooie Sign-foto's kon maken zijn we de heuvel weer afgereden en hebben we een kort bezoekje gebracht aan de begraafplaats waar veel overleden celebrities begraven liggen, maar dat was zo immens groot, dat we daar zonder het aanschouwen van bekende namen weer zijn vertrokken.
Tussendoor nog even een pizza gegeten en toen zaten we nabij de Universal Studios. We besloten daar om de hoge prijs voor lief te nemen en het toch met een bezoekje te vereren. Dat was enorm leuk.
Eerst hebben we het House of Horror bezocht en na de eerste meters die wat saai leken veranderde dat totaal, en moest je soms vluchten voor verklede personages die met bijvoorbeeld een chainsaw achter je aan kwamen. Amke was zodanig onder de indruk dat een foldertje daarna totaal verfrommeld was.
Count Dracula gaf ons daarna de tip om eerst de Studio Tour te doen. Je komt dan op sets die zijn gebruikt bij de diverse films, waaronder War of the Worlds, Jaws en Jurassic Park. De meeste dingen die je kunt zien is in 3D met special effects. Daarna zijn we doorgegaan naar The Simpsons. Daar stap je in een karretje die feitelijk op zijn plek blijft met een animatie rondom je waar je misselijk van zou kunnen worden. De Terminator geeft een combinatie van animatie en acteren, ook weer in 3D, of vanwege de bewegende stoelen en nattigheid die je over je heen krijgt, 4D.
Hierna zijn we naar Waterworld gegaan, naar de gelijknamige film met Kevin Costner. Daar werd een heel gevecht nagespeeld. Op de bankjes kon je lezen hoe nat je er zou kunnen worden. Vooraan stond 'soaking' en iets hoger stond slechts 'wet'. Nog hoger stond dry, maar dan had je minder zicht dus wij besloten om bij 'wet' te gaan zitten. Nou, dat gaat uiteindelijk aanvoelen als 'soaking'!! Je wordt eerst al ge-entertaind waarbij mensen die nog een plekje moeten bemachtigen al worden natgespoten, maar ook anderen krijgen met een supersoaker of een emmer water de volle laag. Als het spektakel losbarst spelen zich scenes af in een klein bassin met vuur, waterscooters en andere vaarmiddelen, die soms een grote golf over het publiek laten neerkomen. Met 40 graden is dat zalig, maar zo tegen de avond met slechts een graad of 18 wordt dat bibberen.
Al met al een fantastische belevenis ter afsluiting.

Morgen vroeg tijdig naar het vliegtuig, auto inleveren, inchecken (want dat lukt niet, waarschijnlijk omdat door de gemiste vlucht in het begin de nummers zijn veranderd, maar het zou ook door Delta Airlines kunnen komen!!!), en wachten op de vlucht naar Nederland. Ik zal kijken of ik op de luchthaven wat foto's kan uploaden. Nu is het tijd om te gaan slapen.

Hollywood, at last!!!

Dit bericht schrijf ik op een afwijkend tijdstip, in de morgen in plaats van 's middags of 's avonds.
Gisteren weer verder zuidwaarts vertrokken en de route, om zoveel mogelijk langs de kustlijn verder te rijden, mislukte enigszins.
Uiteindelijk zijn we via Malibu richting Los Angeles gereden en in Malibu hebben we nog even op de Sunset Beach van het zonnetje genoten. Ook daar waren veel pelikanen die voor onze neus met een snoekduik in het water doken op zoek naar vis.
In de spits hebben we onze weg vervolgd en aan het einde van de middag konden we inchecken in het Best Western Hollywood Hills Hotel. Op de kaart leek het alsof we ergens onder de Hollywood Sign zouden zitten, maar die kun je slechts deels zien als je naast het hotel staat.

We hebben gegeten in het restaurant bij het hotel en zijn daarna naar de Hollywood Boulevard gelopen, zo'n 400 meter verderop. Daar heb je de Walk of Fame, al de sterren die in het trottoir zijn aangebracht met de namen van bekende artiesten erin van weleer en recentere datum. Op één plek werd een film opgenomen. Zal niet veel interessants zijn geweest, want we konden zo doorlopen en er stond slechts 1 camera aan de overzijde van de boulevard. Wij kwamen daarvan pas tegen één uur vanacht van terug, vandaar dit berichtje op een wat afwijkender tijdstip.
De eerste indruk is wel dat LA/Hollywood, zelfs op het late tijdstip veel minder onveilig aanvoelt dan San Francisco. Ook hier heb je wel zwervers, maar die zijn minder nadrukkelijk en massaal aanwezig.

De plannen voor vandaag? We willen even wat meer van Hollywood en/of LA zien en misschien nog naar de Hollywood Sign. Vandaag moeten we ook online inchecken voor het vliegtuig dat morgen om 14:00 uur lokale tijd vertrekt. Dat is 23:00 uur Nederlandse tijd.

Pismo Beach, het einde nadert

Vanmiddag hebben we ons een-na-laatste hotel betreden. Gelukkig eindigen we in uitsluitend Best Western Hotels. We zitten nu in Shelter Cove Lodge en hebben een fantastisch zicht op de Pacific Ocean. Helaas is het over met de zwoele avonden hier. Zodra de zon weg is koelt het snel af. Van de zeemist hebben we hier op dit moment nog geen last.

De snelste route zou ons via highways naar het zouden brengen, maar wij kozen ervoor om langs de kust te rijden. Al bij onze komst in San Francisco hadden we last van die vervelende zeemist en dat bleef een deel van de dag hetzelfde. Enkele honderden meters landinwaarts zie je soms een strak blauwe lucht terwijl op sommige plaatsen, vooral als je erg hoog zit, de zee niet kunt zien. Je rijdt soms op hoge kliffen en soms weer langs een baai.

Op een plaats werden we verrast door een grote populatie Mirounga angustirostris, beter bekend als de noordelijke zeeolifant. Deze soort zeeolifanten komt voor in de Stille Oceaan en zwemt gedurende het jaar globaal tussen Alaska en Baja Californië. Eind 19e eeuw waren deze zeeolifanten bijna uitgestorven maar inmiddels is het aantal alweer gegroeid tot over de 100.000. Het zijn niet de mooiste dieren die er te bewonderen zijn, maar ze zijn wel kolossaal. Als het lukt zullen we een filmpje uploaden.

Een verrassing was ook dat nabij het strand waar we de zeeolifanten spotten, ook dolfijnen zwommen. Ze zaten ongeveer 200 meter voor de kust heen en weer te zwemmen. Soms zag je wel een stuk of 5 vinnen tegelijk boven water komen. Een enkele keer kwam een dolfijn wat verder het water uit, maar die heb ik met het fototoestel gemist, helaas.

Whalewatching in Monterey

Vanmorgen hoefden we niet zo vreselijk ver te rijden. Met ongeveer 150 mijl waren we in Monterey, een leuk klein plaatsje aan de Pacific, die vooral bekend is vanwege de walvissen die je hier het hele jaar door kunt vinden.
We zouden de boot van 13:30 uur moeten hebben, maar toen we rond 11:00 uur de kaartjes kwamen halen, konden we ook met een eerdere boot mee. Dat kwam ook voor ons guntiger uit omdat we daarna konden inchecken in het hotel.

In de tussentijd hebben we ook hier een plateau met zeeleeuwen van wel heel dicht bij kunnen bewonderen. Ook pelikanen komen hier in overvloed voor.

Eerst moesten we een half uur de Pacific Ocean op om de plaats te zoeken waar de bultrug al een tijdje zijn domein heeft. De bultrug zou een zekerheid zijn dat we die zouden spotten. Ongeveer een week geleden zat hier ook de blauwe vinvis en werden er dolfijnen gespot. Je moet dus een beetje geluk hebben.
Na dat half uurtje werd inderdaad op een afstandje de waterfontein gespot die aangeeft dat bultrug aan het uitblazen is. Vervolgens hebben we de bultrug een tijdje kunnen volgen. Hij is steeds een paar keer te zien als hij adem haalt en dan duikt hij naar beneden om op een diepte van ongeveer 50 meter te eten. Bij die duik is dan steeds de staart te zien. Uiteraard hebben we daar foto's en filpmjes van gemaakt en ik zal proberen die hieronder weer te uploaden, maar dat wil nog wel eens erg veel vertraging geven.

Na de whalewatching hebben we nog even geluncht, ook om weer op te warmen. Een heerlijke kreeftsoep die wordt geserveerd in een uitgehold brood.

Vanavond hebben we ook op de Fisherman's Wharf van Monterey gegeten in een visrestaurant.

San Francisco, Alcatraz en Fisherman's Wharf

Vanmorgen met een antieke tram naar The Embarcadero gereden, een grote weg die langs alle pieren loopt tussen de 6 mijl lange San Francisco - Oakland Bay Bridge (waar ongeveer halverwege Treasure Island ligt) en de Fishersman's Wharf. Daar vandaan vertrekt vanaf Pier 33 elk half uur een boot naar Alcatraz. Het uitstapje daar naartoe hadden we al bij het boeken van de reis geboekt.
Alle gebouwen staan daar nog, hoewel natuurlijk in soms trieste staat. Het cellenblok is nog in prima staat en er zijn nog enkele cellen deels ingericht zoals ze in 1963 zijn achtergelaten
Aanvankelijk was Alcatraz 1 van de drie punten waar militairen de San Fracisco Bay konden beschermen met kanonnen tegen degenen die met minder goede bedoelingen de mijnzoekers in het westen wilden belagen. In het begin van de 20e eeuw werden gebouwen neergezet door gevangenen en vanaf 1933 mochten zij daar blijven in deze streng bewaakte staatsgevangenis. Onder andere Al Capone heeft hier gehuisvest gezeten en we kennen Alcatraz natuurlijk ook van de film "The Birdman", die hier echt gevangen heeft gezeten, en van The Rock.

Wij hadden nog de mazzel dat wij op ongeveer het achterste stukje van het eiland waren toen een nieuw gebouw net voor het publiek werd geopend. Het betrof een gebouw waar de gevangenen die mochten werken hun producten maakten. Het is een relatief nieuw gebouw maar het oude gebouw stond geheel op de rand van het eiland waar slchts lopend gesurveilleerd kon worden. Na 2 ontsnappingspogingen hebben ze dat gebouw gesloten en een nieuwe neergezet die we nu als eerste mochten binnenlopen. De gevangenis werd in 1963 gesloten omdat het te duur was om deze gevangenis te onderhouden.
In 1969 is het eiland in totaal 19 maanden bezet geweest door een grote groep bestaande uit de meeste nog bestaande indianenstammen. Zij eisten dat veel land dat van hen was afgenomen aan hen weer zou worden teruggegeven. Dat is voor de indianen een succesvolle bezetting geweest omdat aan hun verzoeken deels is tegemoetgekomen.

Na ons bezoek daar hebben we de Fisherman's Wharf bezocht. Dat zijn een aantal pieren met oude houten gebouwen erop waar allemaal winkels en restaurants zijn gevestigd. Alles in leuke kleuren geverfd. Daar was het uitermate druk en we hebben daar net als in Las Vegas een Hardrock Cafe bezocht voor t-shirts voor Toby en Amke.
Vanaf Pier 39 heb je zicht op een groot aantal grote vlonders waar een groot aantal zeeleeuwen zich liggen te drogen. Soms springt er een zeeleeuw vanuit het water tussen zijn maten en dat geeft dan weer beroering in de groep. Zeer amusant om te zien. Onderaan is een filmpje te zien van de zeeleeuwen.

San Francisco is een stad met enorme contrasten. Wellicht met uitzondering van The Rock en the Wharf zie je werkelijk overal zwervers en de meest vreemde mensen. Je kunt bijna geen trashcan voorbijlopen of er zit wel een zwerver in te graaien. Bijna allemaal zijn het gekleurde mensen. In deze getale heb ik ze nog niet meegemaakt. We zitten hier op steenworp afstand van een soort ministerie waar alle departementen zijn gevestigd van de staat California. Daar omheen stikt het echt van de thuislozen. En het maakt hen niet uit waar ze liggen, ze nemen bijna alle bankjes in het centrum in beslag.
Daarnaast heb je gasten die slechts gekleed in een strak broekje op rolschaatsen over de Embarcadero flaneerde of een persoon waarvan ik dacht dat het een man was die met een jaren 69-hoofdbandje, een rood glitterhemd en een strakke zwarte broek komt aanlopen. Als je hem van achteren ziet kijk je in zijn bilspleet.
Hierbij moet wel worden aangetekend dat wij hier gisteren pas 's middags zijn aangekomen en nauwelijks de tijd hebben gehad het grootste deel van San Francisco te bekijken. Maar twee tramritten van ongeveer 30 minuten maken dat deels goed. Helaas hebben wij ook niet de tijd gehad met de bekende Cable Cars de heuvels te berijden of Chinatown te bekijken. Dan hebben we nog wat te wensen, zullen we maar zeggen!!

Morgen zakken we weer af naar het zuiden, naar Monterey. Daarover morgen dus meer (als we internet hebben).

Paardrijden in Yosemite

Vanmorgen wederom vroeg uit de veren, nog vroeger zelfs dan gisteren. We moesten om 07:00 uur in Wawona zijn in het zuidelijkere deel van Yosemite National Park. We hadden 2 uur horseback riding gereserveerd. Nou ja, paardrijden!! Een paard was alleen weggelegd voor diegenen die enige ervaring hadden met paarden. De meesten hadden niet zoveel ervaring en kregen een muilezel toegewezen. Die lijkt toch wel behoorlijk op een paard, maar heeft een ietwat forsere kop, of eigenlijk hoofd, en is ook behoorlijk groot.

We hebben een rustige tour rondom de Wawona Meadow gedaan. Over het algemeen volgen de paarden en muilezels de guide vanzelf omdat ze dit stuk veel vaker lopen. Soms moet je ze even aansporen of voorkomen dat ze van de grond iets eten, maar voor de rest hoef je er alleen maar op te zitten.

Als je paardrijden helemaal niet gewend bent heb je na een uurtje toch al een behoorlijk pijnlijk achterwerk of krijg je last van je gewrichten, zoals je knieën. maar de omgeving maakte veel goed. Wawona was vroeger een plaats waar ook indianen zaten. Dat was onder andere te zien aan een rots met kuilen erin waar de indianen graan in vermaalden, mortars genoemd.
In een latere perioden zaten daar pioniers en ging er vanuit Wawona een koets naar Yosemite Valley. Rondom de Meadow was nu nog een hekwerk te zien dat nog het originele hekwerk is dat in 1826 daar is geplaatst om het vee bij elkaar te houden. De gebouwen in Wawona zijn ook nog de originele gebouwen die door de pioniers werden gebruikt om te overnachten en voor de aanschaf van goederen.

Overigens hebben we wel foto's gemaakt, maar met een digitaal toestel waar we geen kabeltje bij hebben om de foto's te uploaden naar de pc. Kan mij voorstellen dat sommigen van jullie teleurgesteld zijn, maar op de foto's zullen jullie moeten wachten.

Na het paardrijden zijn we vertrokken naar San Francisco. Toch een rit van weer meer dan 200 mijl. De temperatuur is hier een stuk lager dan we gewend waren, rond of net onder de 20 graden celsius. De Golden Gate Bridge lag bij onze komst in een dichte zeemist. Ik heb even een klein uitstapje gemaakt met Toby in de buurt van het hotel om een cache te zoeken, maar die hebben we (nog) niet kunnen vinden.

Raften op de Merced River

Vanmorgen wederom vroeg opgestaan omdat we wilden gaan raften op de Merced River. We moesten ongeveer 50 mijl rijden en ons daar voor 08:30 uur melden. Gisteren wat brood gekocht zodat we nog enigszins normaal konden ontbijten.

Aldaar deelden wij de raft met een brandweerman uit Las Vegas met zijn 6-jarige zoontje. Op elke raft zat ook een guide en we kregen uitgebreide instructie hoe zo goed mogelijk samen te werken in een raft en veiligheidsmaatregelen mocht er iets met 1 van de deelnemers gebeuren. Dat was allemaal zeer nuttig, ondanks dat wij jaarlijks raften of kanoën in Tsjechië en in het verleden ook de Ardeche en Tarn in Frankrijk wel eens bevaren hadden.




Het vaarseizoen op dit soort rivieren eindigt doorgaans begin augustus. Dan vallen ook de meeste watervallen in Yosemite National Park droog. We moesten eerst ongeveer 11 mijl verplaatst worden met twee Amerikaanse schoolbussen die wit waren geschilderd. De tocht was niet al te lang, maar was erg leuk, mede dankzij de gezellige guide die moppen vertelde alsof het een lieve lust was. Tussendoor kon er nog worden gezwommen en kon je van een redelijk hoge rots het water in springen. Amke bleek daarin haantje de voorste te zijn en ging als eerste met een luide gil de Merced River in.



Een stukje verderop kreeg iedereen nog wat zoete en zoute versnaperingen te eten.




Ondanks de redelijk korte tocht waren er nog enkele stroomversnellingen klasse 4, dus dat was een redelijke lading water die we nog over ons heen kregen. Al met al een zeer leuke bezigheid in de morgen.




Van daaruit zijn we wat noordelijker weer het park ingereden en hebben nog 1 van de watervallen, de Bridalvail, bewonderd. Wederom zeer veel mensen die allemaal samen met de waterval op de foto willen. Dan lijkt het wel of iedereen ineens Japanner is geworden.




Op de terugweg kwamen we net buiten het park nog een mule deer tegen met 2 jongen. Ze renden net voor onze auto de weg over. Ik kon nog net mooi stoppen en wachtte nog even of wellicht meer bambi's zouden oversteken, tot een opgefokte Amerikaanse del achter mij aan het claxonneren was en heftig gebaarde met haar armen. Die had het hele tafereel waarschijnlijk gemist en toen zij mij even later passeerde, was ik blij dat zij daarvoor nog achter mij had gereden omdat ze de dieren anders wellicht had aangereden, zo hard was zij voor mij verdwenen.




Morgen staat weer een andere activiteit op het programma, maar daarover uiteraard morgen meer.

Yosemite NP - té populair

Vanmorgen afscheid genomen van de Comfort Inn & Suites van Three Rivers, en daar hebben we geen traan om gelaten. Het slechtste hotel tot nu toe met chagrijnig personeel en een schoonmaakster waar een gigantische knoflookwalm omheen hangt. Vreselijk dus!!!

We hadden een betrekkelijk korte rit noordwaarts naar Yosemite national Park waarvan wel al bekend was dat het een populair park was. Het heeft ongeveer de grootte van Sequoia NP maar na een middag in het meest bezochte gedeelte van het park hebben we het daar wel gezien. We waren vroeg in Oakhurst en zijn direct het park ingereden. Dan is het nog een heel eind rijden naar het officiele visitorcenter in Yosemite Valley. Daar wat info geprobeerd te halen en wat geluncht. Daarna met een shuttlebus naar de Yosemite Falls gereden en de 400 meter daar naartoe gewandeld. De waterval is wel mooi en hoog. Hij heeft in 3 etappes een verval van 740 meter.

Overigens kenmerkt dit NP zich door de hoog oprijzende steile bergwanden met de meest vreemde namen. Vooral in het voorjaar moet het erg mooi zijn door de vele watervallen. In het najaar zijn de meesten uitgedroogd. Bij de Yosemite Falls nog een cache kunnen verzilveren en Toby en Amke zijn een stuk over de vele rotsblokken nog richting van de lower falls geklauterd, net als vele andere toeristen.

Het is in de valley zo overvol dat het niet leuk meer is. Ik kan mij niet voorstellen dat zich daar een wild dier zal begeven. Tijdens de lunch kwam een eekhoorn wel erg dichtbij, waarschijnlijk met voedsel verpest door de toeristen. Volgens mij hoort het zo niet te gaan in een NP. In geen enkel ander park hebben we zo een massaliteit meegemaakt. Was even een kater.

Voor morgen en overmorgen hebben we 2 activiteiten gepland waarvoor we twee keer extreem vroeg op moeten staan, maar daarover uiteraard in de volgende blogs meer.

We zijn weer neergestreken in een Best Western Hotel en die bevallen tot nu toe nog echt het best. We hebben nu met zijn vieren een 6-persoons kamer met 2 slaapkamers. Lekker ruim dus, en dat bevalt ons voor 2 overnachtingen natuurlijk prima.

Sequoia National Park - bomen en vuur

Gisteren kwamen we rond 18:00 uur aan in Sequoia National Park, te laat om nog een bezoekje te brengen aan het visitor center. Bij de toegang van de nationale parken krijg je wel altijd een map van het park en een krantje of folder met de bezienswaardigheden of veel informatie. Daardoor konden we gisteravond vast de plannen voor vandaag maken.

We zitten hier overigens in een hotel van Comfort Inn & Suites. De eerste keer dat wij daar verblijven en het valt wat tegen. Ontbijt karig en gisteren viel plotseling internet uit en de manager van het hotel vond dat wij dat maar zelf moesten oplossen. Gelukkig waren er meer boze klanten en toen wij vanavond weer in het hotel kwamen, bleek het weer te werken. We hebben echter geen koelkast op de kamer en dat heb je hier echt wel nodig.

Vanmorgen begonnen met een bezoek aan General Sherman Tree. Het is misschien niet de hoogste boom en en boom met de grootste diameter, maar hij heeft wel het grootste volume en gewicht van alle bomen ter wereld, eigenlijk van alle levende wezens. De aanblik van een Sequoia is echt adembenemend. Zo groot en bijzonder zie je ze niet meer. Deze boom stond er al voordat het Romeinse Rijk werd gesticht, en daar sta je dan 7 meter vandaan.
Wat daar ook leuk was dat een bruine beer een meter of 50 verderop de basten van omgevallen bomen stond te trekken op zoek naar eten (een beer is een omnifoor). Al snel had niemand meer oog voor Sherman maar voor Teddy.

Het meest wonderlijk is misschien wel het feit hoe deze bomen zich kunnen voortplanten. Vreemd verhaal, wellicht. De National Park Service is lang bezig geweest met het voorkomen van bosbranden in dit NP, maar toen bleek dat er geen nieuwe bomen bij kwamen. Onderzoek wees uit dat de zaadjes in de denneappeltjes van de Sequoia's pas werden losgelaten als de denneappel zeer heet werd, bijvoorbeeld bij een bosbrand. Als er een bosbrand is verbrandt de vegetatie op de bosgrond en de oude bladeren en naalden. Ook kleinere bomen verbranden. Een Sequoia heeft echter een bast die tot zo'n 60 cm dik kan zijn en daar zit geen brandbaar hars in. Een Sequoia die dus in brand heeft gestaan profiteert na de brand van het verdwijnen van zwakkere bomen om hem heen, en de denneappels laten hun zaadjes los die op een vruchtbaardere bodem komen. Daardoor worden gecontroleerde vuren gesticht bij de Sequoia's zodat zij zich kunnen voortplanten. De Sequoia's hebben inderdaad bijna allemaal grote brandplekken op hun bast. Soms zijn de bomen bijna helemaal hol, en toch zitten ze vol met naalden in de top, ongeveer 70 meter boven de grond. Een Sequoia zal pas vergaan door oudheid (na een paar duizend jaar), onweer of doordat hij omvalt vanwege een te zachte grond. Hij heeft slechts oppervlakkige wortels.

Daarna nog de Sequoia General Grant bezocht. Dat is de Sequoia met de grootste diameter van een kleine 42 meter. Sequoia National Parc is een park dat je echt zou moeten zien als je hier eens komt.

Op de weg terug naar Three Rivers, waar het hotel staat, zagen we plots een paar spinnen oversteken. Daarvoor natuurlijk even gestopt en dit bleken echte Tarantula's te zijn. Ik zal er later een fotootje van uploaden. Hier is het inmiddels even voor 23:00 uur, en hoog tijd om te slapen. Foto's van vandaag en gisteren zullen we nog uploaden.

Furnace Creek in Death Valley

Zondagochtend vertrokken vanuit Las Vegas naar Death Valley. Dat is de plaats waar het in de zomer in de 50 graden Celsius kan zijn. Wij hadden dus eigenlijk het idee dat we daar zouden gaan luieren in het zwembad. Ook vanuit de reisorganisatie was aangegeven dat Death Valley niet veel voorstelde. Niets was echter minder waar.

's Nachts had het al wat geregend en toen we Las Vegas achter ons lieten begon het weer harder en harder te regenen. Het was duidelijk dat we verder de woestijn in trokken want de vegetatie werd schaarser met de mijl dat we reden.

Aangekomen in Furnace Creek in Death Valley National Park, eigenlijk een oase in de woestijn, regende het volop. Zelfs een enkele medewerker keek hiervan op en maakte op het complex foto's van de waterstromen.
Na ruim een uur stopte het met regenen en brak de bewolking. Al die regen had 2 voordelen. De temperatuur die normaal makkelijk boven de 40 graden ceelsius komt bleef nu onder in de 20 hangen. En de regen zorgde ervoor dat de kleuren van de omliggende bergen mooier tot hun recht kwamen.

Op het visitorcenter hebben we wat informatie gehaald. Daar zat overigens een uitermate baldadige ranger die Toby en Amke 'pestte', omdat zij een ijsje aan het eten waren. Nadat hij hen had gevraagd om op hun hoofd te staan, en Toby en Amke hem hadden gezegd dat zelf maar te doen, deed hij dat midden in het visitorcenter. Daar bleek ook dat meerdere wegen door de flooding waren afgesloten. We zijn een stukje gaan rijden en hebben direct een korte wandeling gemaakt in de Golden Canyon waarbij we een smalle kloof in zijn gegaan die een stuk de bergen in liep. Weet niet of dat wel mocht, maar het was een korte verrassende wandeling.
Daarna zijn we doorgereden naar Badwater. Dat is het laagste punt van het westelijk halfrond. Je zit daar op 85,5 meter onder zeeniveau. Van een afstand zag het eruit als een groot meer, maar het bleek een grote zoutvlakte te zijn, hier en daar nog nat van de regen. Daarna nog gereden naar Zabriskie Point, waar fantastisch gekleurde bergen en mooi geërodeerde zandduinen waren, om daar de zonsondergang te zien.

Dat je daar ver van de bewoonde wereld zit bleek uit het feit dat je daar voor een uurtje internet moest betalen. Ook een gallon benzine is daar zeker 2 dollar duurder dan elders en in restaurants heb je niet zoveel keuze, dus daar weten ze de prijzen ook wel.

De volgende morgen hadden we een lange reis voor de boeg naar Sequoia National Park. Hemelsbreed ligt dat maar 115 mijl van Furnace Creek maar je moet helemaal onder Sequioa National Forest langs rijden en dat was meer dan 300 mijl.

Onderweg hebben we nog een korte stop gemaakt bij de Sand Dunes, een eigenlijk klein gebiedje waar plots grote zandduinen liggen. Enkele mijlen verderop heb je een mooie kloof, genaamd Mosaïc Canyon. Het lijkt of Suzanne zich hier een tijdje heeft uitgesloofd. Een soms zeer smalle kloof met marmerachtig glad gesteente en tussendoor wanden waar netjes allemaal steentjes ingelegd lijken te zijn.
Death Valley is voor ons een enorme meevaller gebleken en is hét gebied voor fotografen.

Las Vegas, één groot circus

Vandaag neergestreken in Las Vegas en dat is na alle natuur en Nationale Parken even een cultuurschok. Vooraf hadden we nog een beetje het idee dat 1 nachtje in het Luxor wat kort was, maar we hebben het inmiddels wel gezien.
Wij zijn geen gokkers en voor een nachtleven zie je gedurende de avond ook genoeg. Het is wel waanzinnig hier, al helemaal in de avond als de stad geheel tot leven komt, hoewel dat vanmiddag ook al behoorlijk het geval was.

Onderweg hebben we eerst de Hoover Dam bezocht. We kwamen daar vanuit Sedona toch langs en dat is wel een indrukwekkend bouwsel. Veel veiligheidsmaatregelen en als je de security-check nadert moeten alle ramen al geopend zijn en anders wordt je dat wel duidelijk gemaakt. Daar was het overigens een temperatuurtje van 108 graden Fahrenheit (reken maar uit wat dat in Celsius is)

Vervolgens in het Luxor ingecheckt. Dit is het hotel in de vorm van een piramide. Op het moment dat ik dit schrijf (00:10 uur lokale tijd) schijnt er vanaf de punt van de piramide een lichtstraal omhoog die bij mooi weer tot in LA te zien is.
Tot onze verbazing is dit het eerste hotel zonder een koelkast op de kamer, dus moeten we met een ijsemmer steeds ijs halen bij de machine. Wij zitten op de 19e etage van de ca 30 etages. Alle 4 de wanden van het hotel bevatten de kamers en in de verder lege piramide zitten de gokzalen en zalen waar de shows worden gegeven. Verder is hij natuurlijk geheel op Egyptische wijze ingericht.
Gezien de hitte zijn we aan het einde van de middag de Las Vegas Boulevard op gegaan en hebben alle bekende hotels gezien en hier en daar naar binnen gegaan.
We hebben heerlijke steaks gegeten bij Paris in een megarestaurant. Was zalig en ook natuurlijk even wat prijziger.
Gezien het tijdstip zal ik proberen morgen in Furnace Creek wat foto's te uploaden. Even een heerlijke shower en dan de oogjes toe.

Sedona - een ritje met de Jeep

Vandaag zijn we verder zuidwaarts vertrokken naar Sedona. De plaats heeft enige bekendheid vanwege New Age en de vele dieprode rotsformaties hier die je regelmatig kunt tegenkomen in Amerikaanse films en Westerns. In de tachtiger jaren zou een vrouw op bepaalde plaatsen speciale spirituele gevoelens hebben gehad op plaatsen die bekend staan als een Vortex. Je moet er in geloven of niet, maar we zijn er vanavond langs eentje gereden en ik had geen speciaal gevoel.

Aanvankelijk hadden we het idee om onderweg nog naar een vulkanengebied ten noordoosten van Flagstaff te gaan, maar vanwege het drukke programma van de afgelopen dagen besloten we vandaag een rustiger programma te doen. Dat liep enigszins anders.

Bij de ingang van het dorp gingen we wat informatie halen bij een Tourist Information, omdat we nog te vroeg waren om in te checken in het hotel. Daar werd ons een aanbod gedaan om een Jeepsafari te doen voor slechts $ 50,-, terwijl je daarvoor normaal zo'n $ 300,- voor kwijt zou zijn. Uiteraard stond daar wel iets tegenover, namelijk dat we een verhaal en rondleiding over een timesharing project moesten aanhoren. Voor zo'n verschil in prijs, wilden wij dat wel doen. Zijn vervolgens naar een of ander resort gereden en moesten daar wat papieren tekenen, en alle lettertjes natuurlijk goed gelezen hebbend, bleek dat je daar in ieder geval niet binnen de 90 minuten zelf weg mocht gaan.

Dave legde een fantastisch verhaal aan ons uit over al het mooie dat je daarmee wereldwijd wel niet zou kunnen, en vervolgens mochten we ook nog een filmpje hierover bekijken met allemaal tevreden klanten die het ook allemaal zo perfect vonden. Toen Dave binnen 1 uur wel erg direct begon te vragen wat we er allemaal van vonden, heb ik maar verteld dat we daar niet op in zouden gaan, met het risico dat de Jeepsafari door onze neus werd geboord.

Dave gaf mij een hand, stond op en haalde de manager erbij. Die vroeg slechts of wij wel hoffelijk te woord waren gestaan en dergelijke en toen konden we met een zeer teleurgestelde Dave toch onze voucher voor de safari ophalen. Dave was not amused.

De Jeepsafari begon om 16:30 uur. Wij deelden de jeep met een stel dat deels uit Zuid-Afrika kwam en deels uit San Francisco. De Zuid-Afrikaan kon ons prima verstaan, praatte zelfs een beetje Nederlands en kon ook heerlijk lachen om de typeringen die onze chauffeur over Nederlanders vroeg met betrekking tot tulpen en klompen.

De chauffeur bracht ons op een paar mooie plekjes die je met de eigen huurauto nooit zou durven te bereiken. Een van die plekjes was een plaats waar ongeveer 1000 jaar geleden indianen hadden geleefd en waar nog mooie muurtekeningen te zien waren, zogenaamde petrogliefen. Zover ik mij nog kan herinneren wat de chauffeur zei waren die gemaakt door de Sawavi. Maar later zijn daar de Navajo-indianen gaan wonen, tot ca 500 jaar geleden.

De rit bracht ons nog verder door een fantastisch gebied met grote vuurrode rotsformaties. Hier noemen ze dat ook Red Dirt. Na de Jeepsafari zaten we zelf ook onder de rode stof, dus dat wordt weer flink douchen en weer schone shirts aan.

Vanavond wederom gegeten bij een Mexicaans restaurant. Deze had een heerlijk terras buiten en het weer was vanavond fantastisch. Binnen was het zelfs te koud. En laten we toevallig net op internet lezen dat reizigers naar de VS van alle reizigers het meeste aankomen. Dat is niet verwonderlijk. Op Buffalo na hebben we hier vooralsnog heerlijk gegeten maar daar tegenover staat slechts weinig beweging. Veel in de auto zitten (inmiddels ongeveer 70 uren) laat de pondjes er niet afvliegen.

Hier ook nog wat t-shirts gekocht die mede gekleurd zijn door de Red Dirt uit deze omgeving. Ik geloofde eerst niet echt dat dit zo was, tot ik in een winkel het hele 'kleur'-proces op een tv zag. Werkelijk bijzonder.

Dit bericht voor de verandering eens geschreven onder een heerlijke sterrenhemel op een terrasje achter onze hotelkamer.

Grand Canyon, een geologische schatkamer

Ok, zijn we klaar voor een lesje geologie?

Vanmorgen om 05:30 uur opgestaan zodat we om 07:00 uur met een ranger en een groep andere idioten de canyon deels konden afdalen tot de Cedar Ridge over de trail met dezelfde naam. Daarvoor had zich kennelijk op die trail een ongeluk voorgedaan met een van de muildieren, die daar worden gebruikt om zowel last als mensen te vervoeren op de steile paden. Op onverklaarbare wijze was een muildier een stuk naar beneden gevallen en lag 2 bochten lager op het pad. Toen wij met de groep voorbijkwamen was het dier gelukkig afgedekt en we zagen nog wel, toen wij bij de Cedar Ridge waren aangekomen, dat het dier met een helicopter werd weggehaald.

Waarom zo vroeg? Nou, we staan daar op de South Rim en als je naar de Canyon afdaalt is de zon nog laag genoeg om niet direct in de zon te lopen. Per persoon was min of meer verplicht 2 liter water mee te nemen en goed schoeisel, no flipflaps, zoals de ranger zei. Op diverse punten werd door Ranger Lance het een en ander verteld over de Grand Canyon en daar ga ik jullie mee lastig vallen, want het was reuze interessant. Klaar voor een lesje: Nijntje vertelt over de Grand Canyon!!

Belangrijke voor de wijze waarop juist de Grand Canyon eruit ziet zoals hij eruit ziet was het woord DUDE (kan daarvan niet alles vertalen, maar zal het uitleggen):

Deposition:

Zie de aardkorst als een bord waarop je de ene pannekoek na de andere op legt. Elke 'pannekoek' zegt iets over die tijd. In de loop van de miljoenen en zelfs miljarden jaren is de aardkorst opgebouwd uit verschillende lagen. Dat is niet zo moeilijk. Als je dus nu de Grand Canyon ziet zie je werkelijk laag op laag in de wand van de Canyon. Kijk je naar de North Rim, vele mijlen aan de overzijde, dan zie je ongeveer dezelfde lagen in dezelfde volgorde als de South Rim. De oudste en onderste laag die ze zo'n beetje kunnen vinden in de Grand Canyon is ongeveer 1,8 miljard jaar oud en bestaat uit zeeklei en restanten van schelpen.

Uplift:

De aardkorst bestaat uit tectonische platen. Is niet echt een woord dat Nijntje zou gebruiken, maar het is nu eenmaal zo. Soms botsen die op elkaar en dan zou je een aardbeving kunnen krijgen, of schuiven ze over elkaar en ontstaan er bergen (Grand Teton National Park, lees de eerdere blog), of schuiven ze langs elkaar, zoals bij San Francisco regelmatig gebeurt met een aardschok als gevolg. Bij de Grand Canyon ging dat weer anders. Daar kwamen twee tectonische platen bij elkaar die elkaar geen duimbreedte wilden toegeven. Het resultaat was dat op die plaats de gehele aardkorst geheel omhoog kwam (uplift) en een enorm plateau vormde. Alle pannekoeken op een hoge stapel, dus.

Downcut:

Toen de Colorado River ontstond in de Rocky Mountains, stroomde die over dit plateau in de richting van de Pacific Ocean. Het verval was echter erg hoog, waardoor de snelheid van het water ook hoger was. Daardoor sneed de Colorado River zich als een mes door het plateau naar beneden. Toch is er een raar fenomeen als je naar de Grand Canyon kijkt. De Colorado River is nooit breder geweest dan 30 meter. Hoe kan het dan dat de afstand van de North Rim tot de South Rim soms meer dan 20 mijl breed is? Daarvoor gaan we naar de letter E!!!

Erosion:

Door erosie zijn steeds brokken naar beneden gestort en afgevoerd door de snel stromende rivier. Gedurende de vele honderden miljoenen jaren is dat voortdurend doorgegaan door de vorst, de regen en de wind. In het gebied van de Grand canyon heerst een woestijnklimaat waar zich zeer felle moesonregens kunnen voordoen in de zomer. Daardoor wordt steeds weer materiaal van de hellingen naar de rivier afgevoerd die het weer verder brengt naar de Pacific.

Het is zelfs zo dat de South Rim ongeveer 300 meter lager is geworden dan de North Rim, waar kennelijk minder regen valt maar waar wel meer bebossing is.

We zijn ongeveer 350 meter afgedaald naar de Cedar Ridge. Een tocht naar de Colorado River is in 1 dag eigenlijk onmogelijk. Alleen meerdaagse tochten gaan daarheen. Wil je dat doen, dan moet je soms 2 jaar van tevoren reserveren. in het diepe dal is het in de zomer altijd boven de 100 graden Fahrenheit, dus al boven de 38 graden Celsius. Bij elkaar hebben we zo'n 5,5 km gelopen en dat is op deze hoogte van ongeveer 2500 meter en een hoge temperatuur van ongeveer 26 - 28 graden bij Cedar Ridge niet eenvoudig. Toen wij weer naar boven klommen kwamen wij inderdaad toeristen tegen op 'flipflaps', maar die werden door de rangers kennelijk aangesproken op de moeilijkheden die zij zouden tegenkomen als zij verder zouden afdalen,

Na de wandeltocht en een lichte lunch hebben we nog even gezwommen, gefitnesst en gegeocacht en daarna het middag/avondprogramma gedaan.

Een must in de Grand canyon is niet een tocht doen met een ranger, maar is ook ofwel de zonsondergang of -opkomst te zien. Wij kozen voor het eerste en zijn daarvoor de West Rim opgegaan. Die is alleen te bekijken met een shuttle-bus. Uiteindelijk hebben we de ondergaande zon gezien vanaf Mohave Point. De kleuren van de rotsen zijn schilderachtig mooi in die steeds verder dalende zon. Dat was erg de moeite waard en na afloop worden van alle View Points de mensen met de shuttles weer opgehaald en naar de Village gebracht.

Vanaf dat punt konden we ook zien dat er op de North Rim vermoedelijk een bosbrand woedde.

Naar Grand Canyon National Park

Vandaag de 142 mijl gereden van Page naar Tusayan, zo'n 2 mijl onder de south-entrance van het Grand Canyon NP.
Onderweg eerst langs de Canyon van de Little Colorado River gereden, en dat was al indrukwekkend, maar die Little Colorado staat inmiddels bijna droog. Daar wel al wat spulletjes gekocht bij de indianen. Leuke sieraden die daar ook gemaakt worden. Zoals eerder gemeld zijn daar veel indianen. Ze noemen het deels ook Navajo Country. Onderweg door woestijngebieden viel het op dat er veel stacaravans staan met een pick up-truck voor de deur, zoals je ook wel eens in de films zie, in de middle of nowhere.

Aangekomen bij het Grand Canyon NP hebben we direct de Watchtower beklommen. Een oude uitkijkpost waar vandaan je een prachtig uitzicht hebt over een groot deel van de canyon. De plek wordt ook de Desert View genoemd.
Daarna zijn we over de South Rim naar Grand Canyon Village gereden en onderweg de diverse viewpoints bekeken en weer veel plaatsjes geschoten. Op sommige plekken kijk je veilig van achter een reling een enorme diepte in. Werkelijk griezelig!!
Daarna vanaf de village zuidwaarts gereden naar het hotel in Sutayan, net buiten het park.
Hier hebben we even geluncht en direct kaartjes gekocht voor een indrukwekkende Imax-film van National Geographic over de Grand Canyon. Daarna even terug naar het Visitorcenter gereden voor wat informatie, maar die bleek al gesloten te zijn.

Vandaag weer veel vermoedelijke pronghorns gezien. Is voor ons moeilijk uit elkaar te houden of het een pronghorn of een elk is. Wellicht kan een ranger ons wegwijs maken.

Het plan is dat wij morgen erg vroeg opstaan om de Cedar Ridge Hike te doen. De start is om 07:00 uur. We gaan dan met een groep (andere idioten die zo vroeg opstaan) onder leiding van een ranger ongeveer 300 meter het dal in. Rond de middag hebben we even de tijd om wat te rusten en zijn voornemens dan met de shuttle-bus de westelijke Rim te bekijken.

Vanavond gegeten bij de Mexicaan en ook dat was weer delicious.

Internet in de hotels

Alle hotels maken uitgebreid reclame over de wireless internet en wifi. In de praktijk blijkt vaak dat de snelheid van de internetverbinding dramatisch naar beneden gaat op het moment dat er meer en meer gasten zijn ingecheckt in het hotel. Een stukje tekst schrijven gaat dan nog wel, maar het uploaden van 1 of meer foto's gaat dan haast niet meer. Als er dus teksten zijn zonder foto('s) dan weet je waar dat door komt. We hebben pas 1 keer meegemaakt dat je een kabeltje in de laptop kun pluggen, en toen was de verbinding fantastisch.

Aangekomen in Page Arizona

Vandaag vanuit Zion National Park voornamelijk zuid-oostwaarts gereden en net de staatsgrens tussen Utah en Arizona overgetrokken naar de plaats Page, ten zuiden van Lake Powell. De route naar de east-entrance van Zion was weer erg mooi. Mooier nog dan het park zelf, hoewel we daar maar een klein deel van gezien hebben. Een topper die je daar nog kunt doen is The Narrows lopen. Dat is een lange smalle kloof van soms honderden meters hoog en op smalle stukken tussen 6 en 9 meter breed. Ongeveer 60 % van het pad ga je wandelend, wadend of zwemmend door het water. Een uitdaging, maar het kostte teveel tijd waardoor wij deze Trail niet konden doen.

Voor degene onder jullie die binnenkort ook de route van Zion naar Page gaan afleggen is het aan te raden de zuidelijkere route te nemen. Dan kom je langs de meer beboste North Rim van de Grand Canyon. Wij zagen dat pas te laat en hebben dus een scenic drive gemist.

Lake Powell is een meer dat is ontstaan na het plaatsen van de dam in de Colorado River. De bouw begon in 1956 en pas in juni 1980 had het water een beetje het niveau bereikt zoals dat nu is, afhankelijk van het seizoen. Door het plaatsen van de dam heeft de Glen Canyon zich met het water gevuld en dat geeft het meer een zeer bijzonder uiterlijk.

Wij wilden hier gaan kajakken maar wij hadden inmiddels al gezien dat vanuit het westen erg somber weer onze kant uit kwam. Er waren 2 mogelijkheden, net ten noorden van Page bij Wahweap of aan de oostzijde bij de Antelope River. Wij kozen voor het laatste, maar toen wij daar aankwamen en informeerden naar de weatherconditions, gaf de verhuurder van de boten aan dat hij al geen kayaks het water op stuurde en dat hij stopte met de verhuur van de overige vaarmiddelen vanwege de onweer die naderde. Dat was dus pech en toen wij terugliepen naar de auto barste op 3 plekken om ons heen het onweer los en stak een harde wind op.

Overigens werden wij hier even verrast met het feit dat wij, hoewel wij oostelijker waren gereden, een nieuwe tijdzone waren binnengekomen. We waren dus even voor 12:00 uur bij het Holiday Inn hotel hoewel wij dachten dat het bijna 13:00 uur was. Wij mochten echter pas na 14:00 uur het hotel in. Bij de Best Western hotels tot nu toe konden we altijd al vroeg de kamer betrekken, omkleden en op pad gaan. Hier zijn ze niet zo soepel.

Ondanks de onweersbuien, brak de zon later weer door de wolken en blijft de avond toch weer zwoel aanvoelen. Zou niet weten wat we hadden gemoeten zonder de airco op de kamers.

Overigens valt het op dat hier de mensen een meer indiaans uiterlijk hebben. Scheelt maar zo'n 80 mijl. Erg leuk!!

Morgen gaat de reis naar Grand Canyon Village, via de South Rim. De Canyons kun je van hieraf al zien liggen. Majestueus!!!

Zion National Park

Vandaag een korte reisdag gehad naar Springdale, net ten zuiden van het Zion National Park. De route leidde ons naar de East-entrance en was dus direct al erg mooi. Hoge bergen en vreemd geërodeerde bergwanden. Tussendoor zagen we nog Bighornsheep langs de weg lopen.

Na enkele kilometers ga je door een tunnel van ongeveer 1 mijl lang en daarna slinger je naar een diep dal naar beneden. Eerst weer even het visitorscenter bezocht en daar bekeken wat de mogelijkheden waren. Gezien de enorme warmte besloten we eerst in te checken in het hotel, zodat we even bij het zwembad konden afkoelen. Voor die verkoelende duik hebben we in een naastgelegen restaurantje geluncht. Nou, dat was een hele maaltijd. Toby en ik hadden gekozen voor een Original Cheeseburger. Werkelijk zo dik belegd dat ik daar echt mijn kaken niet ver genoeg voor open kon krijgen. Daar krijg je dan ook nog eens French Fries bij en dan heb je echt wel genoeg om ook nog eens een kilometer of 5 door het berglandschap te kunnen maken.

Het Zion NP mag je alleen maar met een speciale vergunning in. Van het plaatsje Springdale tot het visitorscenter kun je met de town-shuttle en binnen het park met de parkshuttle. Die stopt op alle interessante plaatsen en wij hebben vanaf de Zion Lodge de wandeling naar de Emeraldpools gemaakt. Kleine meertjes of poelen die op 3 hoogteniveaus liggen. Bleek nog een aardige klim. Vandaar zijn we naar de Grotto Trail gegaan en weer met de shuttle terug.

In Springdale hebben we bij een Pizza-boer 2 pizza's besteld en wat te drinken. De pizza's daar vanuit de doos opgepeuzeld en met de refills is dat drinken ook ideaal. Je kunt blijven bijtanken.

De kids hebben vanavond weer gezwommen en wij naast het zwembad onder de wederom zwoele avondhemel een boekje gelezen.

We wilden nog een flesje wijn halen, maar gisteren en vandaag viert men in Utah de Pioneers Day. Een soort Independence Day, maar dan voor uitsluitend Utah. Alle liquor-stores zijn dan gesloten. Effen balen.

Bryce Canyon: AWESOME!!!!!

Vandaag vroeg opgestaan om de 274 mijl naar Bryce Canyon Village af te leggen. Sommige stukken op de Interstate 15 mocht je met 80 mijl lekker doorkarren, dus we konden rond 12:30 uur inchecken in het hotel dat werkelijk tegen het Bryce Canyon National Park aanligt.

Het laatste stukje voor Bryce Canyon werd de verder saaie reis goedgemaakt door de aanblik van de eerste rode rotsformaties van Red Canyon.


Bryce Canyon is samen met het bijna aangrenzende Zion National Park, ongeveer 13 miljoen jaar geleden ontstaan. In het National Park (NP) loopt eigenlijk 1 weg waarlangs meerdere viewpoints zijn gelegen inclusief de eindstop.

Redelijk aan het begin al heb je de zogenaamde Sunset Point en de Sunrise Point. Vanaf de Sunset Point hebben wij de vermaarde Navajo Loop Trail gelopen. Dat is een zigzaggende weg door de vele rotspunten naar het dal. Normaal gesproken is dit een rondwandeling, maar in het dal bleek dat de weg terug naar boven niet kon worden gedaan, dus was het of dezelfde weg weer terug of doorgaan naar de Queens Trail die naar de Sunrise Point leidde. Je komt dan door adembenemende, schilderachtige sprookjestaferelen, Je kunt werkelijk wel foto's blijven maken. De rotsformaties hebben een bijzonder rode, oranje en soms purperen tint, deels ontstaan door geoxideerd ijzer. Soms zitten er witte vlakken tussen en als de zon en schaduw nog eens spelen met die kleuren ben je soms met stomheid geslagen. Zo mooi!!

De wandeling door de Bryce Canyon was ongeveer 5 km lang maar was vanwege het hoogteverschil erg zwaar. Tel daarbij op dat je start vanaf een hoogte van zo'n 2500 meter hoogte, en dat bij een temperatuur van zon 25 graden Celsius, dan valt dat nog echt niet mee. Veel water meegenomen, maar alles was schoon op toen we terug bij de auto kwamen.

Daarna zijn we alle uitkijkpunten langs gereden en daarbij uiteindelijk uitgekomen bij Inspiration Point die een wat hogergelegen equivalent heeft, de Upper Inspiration Point. Daar vandaan heb je het mooiste zicht op de rotsen die je je maar kunt wensen. Je overziet dan het gehele het gehele dal met alle rostformaties, de Amphytheatre.

Tussendoor veel bekijks gehad van de kleine squirrels. Sommige daagden je gewoon uit en gingen pontificaal op een betonnen post staan en liet zich graag fotograferen en filmen.

Reisdag naar Utah

Vandaag besloten een min of meer relaxdag ervan te maken. We hebben lekker uitgeslapen, rustig aan ontbeten en toen vertrokken naar Salt Lake City. De Garmin koos voor de route door Idaho, een meer westelijke route waar je enigszins kon doorrijden. Waarom een relaxdag?
Morgen hebben we weer 273 mijl voor de boeg en aansluitend willen we de tijd besteden aan het bezoeken van Bryce Canyon. Een kennelijk fenomenaal mooie canyon met fantastische rotsformaties waarvan het Amphytheatre beroemd is. Daar willen we ook gaan wandelen. De dag erop meteen weer een verplaatsing naar Zion National Park. Dus enkele drukke dagen.

Bij Aankomst in dit hotel omstreeks 16:00 uur, zijn we snel in het zwembad gedoken en hebben we lekker uitgerust onder de warme zon. De temperatuur was vandaag hoog in de 80 graden Fahrenheit. Later zal ik nog een zwembadfoto toevoegen.

Bijna naast het hotel zit wederom een Chinees, maar nu met onbeperkt buffet voor nog geen 9 dollar per persoon. Bij binnenkomst mag je eerst aftikken en dan van de toch wel overheerlijke gerechten genieten. Ook hier hier heb je vooral frisdranken en gratis refills. Overigens hebben we nu al een paar restaurants gehad waar helemaal geen alcohol wordt geschonken. Zal wel met vergunningen te maken hebben, maar het valt wel op. Uitsluitend water of frisdrank.

Vanavond hebben we nog heerlijk buiten onder de zwoele avondhemel van een wijntje zitten genieten. Toby en Amke hebben nog gezwommen en nu maar hopen dat de airco op de kamer de warme lucht buiten de deur kan houden.

Salt Lake City kennen we natuurlijk vooral van de Olympische Winterspelen van 2002, maar het is tevens de hoofdstad van de staat Utah. De stad is in 1847 gesticht door een groep mormonen. Nu staat er in de stad de Salt Lake Temple van de mormonen. Naar verluid kunnen daar 20.000 mensen in.

Overigens ontgaat ons het wereldnieuws hier niet. Wij zijn dus op de hoogte van het verschrikkelijke drama in Noorwegen en dergelijke.

Grand Teton National Park

Vandaag hebben we Yellowstone achter ons gelaten. Maar de reis naar het zuiden door het park bracht ons nog even bij een Black Bear die rustig in een boom langs de highway zat. Er was weer een behoorlijke file ontstaan en dat betekent dat er iets loos is of een dier gespot is. Hoe drukker, hoe interessanter! In dit geval bleek het dus te gaan om een, wat wij noemen, bruine beer.
Marjon kon nog net een paar mooie foto's schieten voordat een vrouwelijke ranger alle belangstellenden luidkeels wegstuurde. Zoals eerder gemaild hoor je 300 feet afstand te houden.

Alleen de Moose (rendier) ontbreekt nog van ons lijstje.

De reis voerde ons naar onze volgende bestemming, Jackson, net ten zuiden van Grand Teton National Park. Vanuit Yellowstone rijd je zo dit park in en Jackson ligt net ten zuiden hiervan. Maar eerst even iets over Grand Teton NP.
Deze bergketen, die los staat van elke andere bergketen, wordt beschouwd als de tiener onder de Rocky Mountains ranges en hij vormt zich nog steeds.
Hij is ontstaan doordat 2 delen van de aardkorst tegen elkaar aanrukten. De oostelijke korst zakte weg en de westelijke korst werd omhooggeduwd. Zo ontstond respectievelijk een diep ravijn en een hoge bergketen. Het ravijn is inmiddels door erosie weer behoorlijk opgehoogd en daar hebben zich een aantal meren en bossen gevormd. De bergketen is aan de oostzijde scherp en steil maar aan de westzijde loopt het geleidelijker af.

Op een van de bergen, de Mount Moran, is een raar fenomeen zichtbaar, genaamd The Black Dyke. Deels op de top loopt een soort donkere hanekam. Die zwarte strook is ontstaan voordat de bergketen er was door een scheur in de aardkorst waar lava doorheen kwam en stolde. Die zwarte strook magma is bij het vormen van de bergketen mee omhoog gedrukt maar was eerst niet zichtbaar. Door de erosie en afbrokkelen van rotsen is de 'hanekam' weer tevoorschijn gekomen.

Een van de meren, Lake Jenny, zijn we met een boot overgestoken. Aan de overzijde kun je namelijk heerlijk lopen door een enorm dal dat steil omhoog loopt naar een gletscher. Zover zijn we nu niet gegaan maar we hebben wel de wandeling naar de Hidden Cascade gedaan, de verborgen waterval.

Hetzelfde meer was ook een mooie plek waar Toby en Amke even lekker konden pootje baden.

In Jackson zitten we in een heerlijk Best Western hotel, zo'n beetje het op het eerste gezicht meest luxe tot nu toe. Een zeer grote kamer met zelfs een zithoek. Gegeten hebben we vanavond bij de naastgelegen Chinees, en dat was meer dan prima te pruimen.

Waarom ziet Yellowstone er zo troosteloos uit?

Wij hebben eerder al melding gemaakt van de troosteloze blik die grote delen van het Yellowstone Park boden. Inmiddels weten wij dat dit komt vanwege een enorme bosbranden die in 1988 het NP teisterden. In de zomer van dat jaar woedden vreselijke branden die uiteindelijk 36 % van de bossen vernielden. Door de extreem harde wind van soms meer dan 100 km/h was er niet tegenop te blussen door de 20.000 brandweermannen.
Nu zie je dat sommige delen van het park zich makkelijker herstellen dan vele andere delen. Het herstel zal nog decennia duren. Voor die brandweermannen is bij de East-entrance een gedenkteken neer gezet. Enkele negatieve uitlatingen neem ik bij deze dan ook terug.

De Yellowstone River

Vandaag het Yellowstone National Park (YNP) verder bekeken.

Na het zien van de Grizzly Bear gisteren, stonden er nog 2 andere dieren op ons verlanglijstje die we hier niet gezien hadden, de Moose en de Elk, respectievelijk een rendier en een eland. We dachten al een Elk gezien te hebben maar dat blijkt achteraf een Pronghorn te zijn geweest.

Eerst wederom de noordzijde bezocht omdat daar de grootste kans op een van deze dieren bestond, maar dat bleek niet het geval. Even dachten wij een bever te hebben gespot maar dat bleek een Yellow Bellied Marmoth te zijn geweest. Wel ongeveer de grootte van een bever.

Daarna hebben we ten noorden van het Yellowstone Lake de Yellowstone River bezocht. Een stukje ten noorden van het meer stort deze zich met donderend geraas in de diepte en vindt zijn weg verder door een diep ravijn. Aan beide zijden van dit ravijn kun je naar adembenemende uitzichtspunten. Het eerste punt leidt je langs vele treden diep het ravijn in met een mooi zicht op de waterval waarvan de nevel een mooie regenboog in het ravijn tovert. De weg terug naar boven is uitermate vermoeiend, mede ook vanwege het feit dat je daar op een hoogte van zo'n 2500 meter zit. Een ijle lucht dus en op elk plateau van de enorme trap staan bankjes.

Dit gebied is binnen de VS het gebied waar de op een na meeste aardbevingen voorkomen. Californië is natuurlijk de nummer één. Bij redelijk recente aardbevingen zijn bepaalde uitzichtspunten vernield waardoor deze moesten worden verplaatst.

Vandaag ook een andersoortige hete poel bezocht, de Mud Vulcanos. Hete gassen borrelen daar omhoog. Daar is de lucht vol van de naar rotte eieren ruikende zwavel. Enkele van die hete poelen zijn geisers geweest en zouden ook weer kunnen veranderen in geisers. Ook hier hebben aardbevingen een belangrijke vinger in de pap.

Bij de southrim van de Yellowstone River Valley werden wij onverwacht geconfronteerd met twee Elks. Eerst zagen wij er eentje grazen en samen met vele andere toeristen wilden wij dit beestje natuurlijk graag op de harde schijf vastleggen. Met het filmpje van de ranger, die we gisteren hadden gezien, in het achterhoofd wilden we voldoende afstand houden. Je moet namelijk minstens 300 feet afstand houden op een beer en 100 feet op ander wild. We probeerden die ca 30 meter dus in achte te nemen, toen bleek dat achter een heuveltje net voor ons ook een Elk stond. We hebben dus mooie foto's kunnen maken en toen snel de afstand vergroot, want we hebben beelden gezien waarop een Elk een auto te lijf ging, en dat wilden wij niet meemaken.

Daar bleek ook weer dat Japanners elkaar totaal niet vertrouwen. We kennen de Japannertjes natuurlijk al die overal elkaar op de gevoelige plaat vastleggen. Nou, dat wat we wel eens zien voor het Vredespaleis, gebeurt hier nog wel twintigvoudig. De Japanners hebben haast geen oog voor het natuurschoon. Belangrijker is dat zij met een Elk op de foto gaan. Ze lopen achterwaarts naar een Elk toe en kijken naar degene die het fototoestel vastheeft die het subject als een keeper bij een vrije trap op de goede plaats zet ten opzichte van hetgeen er achter staat. Stiekem hoopte ik dat de Elk plots op zo'n Japje zou afrennen, maar dat gebeurt natuurlijk nooit.

En waarom vertrouwen Japanners elkaar niet? Nou de ziekelijke wijze waarop zij elkaar hier ten opzichte van een wild dier fotograferen zonder ook maar enigszins oog te hebben voor dat dier, is werkelijk stuitend. Het kan écht alleen maar dienen om het thuisfront te bewijzen dat ze hier geweest zijn. En ook hier zijn het busladingen vol.

YES, WE SAW A GRIZZLY!!!!

Maar daarover straks meer.

We zijn vroeg opgestaan omdat het inmiddels bekend was dat het midden op de dag erg druk zou zijn bij de bekende geisers. Wij stonden daarom al net over 9 uur op de gigantische parkeerplaats van de meest bekende geiser van Yellowstone National Park, of kortweg YNP, The Old Faithful. Het was een frisse ochtend, dus gekleed in een warme trui zaten we samen met vele anderen te wachten tot deze geiser zou gaan spuiten. Het geschatte tijdstip zou rond 09:56 uur zijn en even na dit tijdstip spoot de geiser zo'n 20 meter de lucht in gedurende ongeveer 1 of 2 minuten. Daarna hebben we nog een wandeling gemaakt langs de vele geisers op dit kleine gebied. Door de sterke zwavellucht en de ene geiser was nog mooier dan de andere. In ieder geval werd je lekker opgewarmd door de warme bronnen.

Daarna nog een bijzondere hotspring bekeken waarbij de stoom, of bijna liever gezegd: dichte mist, die er vanaf kwam oranje, groen en blauw gekleurd was. Dat kwam door de bacteriën die de bodem van de hotspring gekleurd hadden waardoor de zon een bijzondere weerkaatste kleur aan de dampen gaf.

Ook indrukwekkend was de hotspring genaamd Mammoth. Zoals de naam al zegt is dat een enorm gevaarte, grotendeels wit gekleurd vanwege de calciumcarbonaat. In de vele duizenden jaren is dat uitgegroeid tot een indrukwekkend schouwspel waar je deels ook met de auto tussendoor kunt rijden op een scenic tour.

Vervolgens zijn we gegaan naar de Lamar Valley, op advies van die ranger van de Bighorn National Park (zie eerdere log).

Juist dat zou een gebied moeten zijn waar je de meeste dieren zou kunnen treffen, maar dan wel in de vroege ochtend of in de late mddag of avond. En we zijn daarin niet teleurgesteld door de vriendelijke man. Voor de liefhebbers zijn wij daar, afgezien van de inmiddels bekende bizons, ook de volgende dieren tegengekomen: een vulpes vulpes (red fox), een canis latrans (coyote), een taxidea taxus (american badger), een spermophilis armatus (uinta ground squirrel) en last but absoluut not least de Ursus arctos, ofwel de Grizzly Bear.

Doorgaans herken je aan andere auto's dat er levend wild te zien is, maar hier viel op dat er wel erg veel auto's kris kras door elkaar stonden en veel mensen over de rijbaan renden. En natuurlijk bleven wij niet achter. Wij herkenden al snel dat het hier ging om een Grizzly en niet om een Black Bear, want we hadden net daarvoor in een visitorcenter een informatiefilm hierover gezien (en ook gezien hoe plotseling gevaarlijk een bizon kan zijn). Met ongeveer 50 medetoeristen observeerden wij een Grizzly op een afstand van tussen de 80 en 100 meter die rustig in een weide aan het grazen was. Een Grizzly is overigens een omnivoor die zowel gras als mensen eet en alles wat daartussen zit. Werkelijk bizar om dit symbolische Yellowstone-dier van zo dichtbij te kunnen zien in het wild. Na een minuut of 15 kwam er een vrouwelijke ranger die wat orde schepte in de chaos en de mensen links en rechts van de beer op een veilige afstand zette. De beer neigde namelijk langzaam naar de rijbaan te komen en dan moet je hem de vrije doorgang bieden. Na ongeveer 30 minuten vonden wij het welletjes en zijn we doorgereden op zoek naar een moose, beter bekend als een rendier, maar die hebben we niet gevonden.

Langzaam de ondergaande zon tegemoet rijdend zijn we teruggekeerd naar het hotel met een toch wel tevreden gevoel dat we dit dier in het echt mochten aanschouwen.

In West Yellowstone zijn we rond 21:30 nog even gaan eten bij de plaatselijke Mac en gaan nu toch van een heerlijke nachtrust genieten (hopelijk).