Grand Canyon, een geologische schatkamer

Ok, zijn we klaar voor een lesje geologie?

Vanmorgen om 05:30 uur opgestaan zodat we om 07:00 uur met een ranger en een groep andere idioten de canyon deels konden afdalen tot de Cedar Ridge over de trail met dezelfde naam. Daarvoor had zich kennelijk op die trail een ongeluk voorgedaan met een van de muildieren, die daar worden gebruikt om zowel last als mensen te vervoeren op de steile paden. Op onverklaarbare wijze was een muildier een stuk naar beneden gevallen en lag 2 bochten lager op het pad. Toen wij met de groep voorbijkwamen was het dier gelukkig afgedekt en we zagen nog wel, toen wij bij de Cedar Ridge waren aangekomen, dat het dier met een helicopter werd weggehaald.

Waarom zo vroeg? Nou, we staan daar op de South Rim en als je naar de Canyon afdaalt is de zon nog laag genoeg om niet direct in de zon te lopen. Per persoon was min of meer verplicht 2 liter water mee te nemen en goed schoeisel, no flipflaps, zoals de ranger zei. Op diverse punten werd door Ranger Lance het een en ander verteld over de Grand Canyon en daar ga ik jullie mee lastig vallen, want het was reuze interessant. Klaar voor een lesje: Nijntje vertelt over de Grand Canyon!!

Belangrijke voor de wijze waarop juist de Grand Canyon eruit ziet zoals hij eruit ziet was het woord DUDE (kan daarvan niet alles vertalen, maar zal het uitleggen):

Deposition:

Zie de aardkorst als een bord waarop je de ene pannekoek na de andere op legt. Elke 'pannekoek' zegt iets over die tijd. In de loop van de miljoenen en zelfs miljarden jaren is de aardkorst opgebouwd uit verschillende lagen. Dat is niet zo moeilijk. Als je dus nu de Grand Canyon ziet zie je werkelijk laag op laag in de wand van de Canyon. Kijk je naar de North Rim, vele mijlen aan de overzijde, dan zie je ongeveer dezelfde lagen in dezelfde volgorde als de South Rim. De oudste en onderste laag die ze zo'n beetje kunnen vinden in de Grand Canyon is ongeveer 1,8 miljard jaar oud en bestaat uit zeeklei en restanten van schelpen.

Uplift:

De aardkorst bestaat uit tectonische platen. Is niet echt een woord dat Nijntje zou gebruiken, maar het is nu eenmaal zo. Soms botsen die op elkaar en dan zou je een aardbeving kunnen krijgen, of schuiven ze over elkaar en ontstaan er bergen (Grand Teton National Park, lees de eerdere blog), of schuiven ze langs elkaar, zoals bij San Francisco regelmatig gebeurt met een aardschok als gevolg. Bij de Grand Canyon ging dat weer anders. Daar kwamen twee tectonische platen bij elkaar die elkaar geen duimbreedte wilden toegeven. Het resultaat was dat op die plaats de gehele aardkorst geheel omhoog kwam (uplift) en een enorm plateau vormde. Alle pannekoeken op een hoge stapel, dus.

Downcut:

Toen de Colorado River ontstond in de Rocky Mountains, stroomde die over dit plateau in de richting van de Pacific Ocean. Het verval was echter erg hoog, waardoor de snelheid van het water ook hoger was. Daardoor sneed de Colorado River zich als een mes door het plateau naar beneden. Toch is er een raar fenomeen als je naar de Grand Canyon kijkt. De Colorado River is nooit breder geweest dan 30 meter. Hoe kan het dan dat de afstand van de North Rim tot de South Rim soms meer dan 20 mijl breed is? Daarvoor gaan we naar de letter E!!!

Erosion:

Door erosie zijn steeds brokken naar beneden gestort en afgevoerd door de snel stromende rivier. Gedurende de vele honderden miljoenen jaren is dat voortdurend doorgegaan door de vorst, de regen en de wind. In het gebied van de Grand canyon heerst een woestijnklimaat waar zich zeer felle moesonregens kunnen voordoen in de zomer. Daardoor wordt steeds weer materiaal van de hellingen naar de rivier afgevoerd die het weer verder brengt naar de Pacific.

Het is zelfs zo dat de South Rim ongeveer 300 meter lager is geworden dan de North Rim, waar kennelijk minder regen valt maar waar wel meer bebossing is.

We zijn ongeveer 350 meter afgedaald naar de Cedar Ridge. Een tocht naar de Colorado River is in 1 dag eigenlijk onmogelijk. Alleen meerdaagse tochten gaan daarheen. Wil je dat doen, dan moet je soms 2 jaar van tevoren reserveren. in het diepe dal is het in de zomer altijd boven de 100 graden Fahrenheit, dus al boven de 38 graden Celsius. Bij elkaar hebben we zo'n 5,5 km gelopen en dat is op deze hoogte van ongeveer 2500 meter en een hoge temperatuur van ongeveer 26 - 28 graden bij Cedar Ridge niet eenvoudig. Toen wij weer naar boven klommen kwamen wij inderdaad toeristen tegen op 'flipflaps', maar die werden door de rangers kennelijk aangesproken op de moeilijkheden die zij zouden tegenkomen als zij verder zouden afdalen,

Na de wandeltocht en een lichte lunch hebben we nog even gezwommen, gefitnesst en gegeocacht en daarna het middag/avondprogramma gedaan.

Een must in de Grand canyon is niet een tocht doen met een ranger, maar is ook ofwel de zonsondergang of -opkomst te zien. Wij kozen voor het eerste en zijn daarvoor de West Rim opgegaan. Die is alleen te bekijken met een shuttle-bus. Uiteindelijk hebben we de ondergaande zon gezien vanaf Mohave Point. De kleuren van de rotsen zijn schilderachtig mooi in die steeds verder dalende zon. Dat was erg de moeite waard en na afloop worden van alle View Points de mensen met de shuttles weer opgehaald en naar de Village gebracht.

Vanaf dat punt konden we ook zien dat er op de North Rim vermoedelijk een bosbrand woedde.